گل ریواس
ریواس گیاهی است که بصورت طبیعی و دیمی رشد میکند و در مناطقی که گل لاله وجود دارد این گیاه نیز رشد میکند. بیشتر در مناطق کوهپایه و سردسیر رشد میکند و به آبیاری نیاز ندارد. فصل برداشت ریواس در بیشتر مناطق ایران فروردین ماه است.بزرگترین رویشگاه ریواس از لحاظ سطح و پراکنش گونه در مراتع شهرستان شهربابک قرار دارد.
.و ریواس همچنین درچشمه گز استان کرمان دامنه کوههای پارک ملی موته (استان اصفهان) و در دامنه بینالود نیشابور، کوهستانهای آذربایجان و کردستان، و بلندیهای البرز در شمال تهران و همچنین در استان خراسان رضوی شهرستان گناباد و کوههای روستای رباط ترک (که این گیاه در کوههای رباط ترک و قلعه تخت کوه به طور وحشی رشد میکند) و همچنین در ارتفاعات روستای شهرک از توابع شهرستان خواف به وفور یافت میشود که در بهار روییده و بومیان با چیدن سنگ دور ساقهاش آن را پرورانده و سبب بلندتر شدن ساقهاش میگردند. این نبات در کوههای هندوکش- شمال کابل، نیز به می با شیوههای مشابه به صورت طبیعی میروید و بومیان آنرا پرورش میدهند. ریواس (رواش) سالنگ و پغمان در کابلستان شهرت فروان دارد. ریواس یکی از رهآوردهای نیشابوراست. ریواس ساقه بلند و با ریواچ قاقوری که از ساقه آن شربت تهیه میکنند یک نوع ریواس است که در حاشیه کویر درزیبد گناباد میروید
فصل تهیه قاقوری یا ساقه شربتی آن ۲۵ اسفند تا آخر فروردین است. مزه این نوع شربت مشابهه طعم انار شیرین است.
مهمترین نواحی رویش ریواس در ایران، دامنههای کوه بینالود در شهرستان نیشابور، دامنه کوههای شهرستان شهربابک در کرمان و دامنه کوههای البرز در شهرستان طالقان و کوههای کردستان می باشد. ریواس در فصل بهار به فراوانی در بازارهای محلی مناطق آذربایجان نیز یافت میشود که از دامنههای کوههای این مناطق توسط روستاییان برداشت میشود. در ایران ریواس چند گونه مختلف دارد و نوع ریواس شیرین که به آن قاقوری یا ریواچ میگویند که در دامنه کوه زیبد و دشت ریواس زیبد میروید. این نوع ریواس را کشاورزان با ریختن خاک روی ساقه گاهی ساقه با ارتفاع یک متر و صخامت ۸ سانت بدست میآورند که بر خلاف ریواسهای سایر مناطق طعم شیرین دارد و نه طعم ترش. این گیاه در مناطق جنوبی استان فارس -کوههای اطراف شهر دبیران نیز یافت شده است. ریواس در مناطق مختلف شهرستان شازند هم وجود دارد مخصوصاً در کوه راستوند و کوه شهباز.